Interview met ‘Mr. Langs de Lijn’ Jack van Gelder

Hij is met uitstek dé stem die al generaties lang onlosmakelijk verbonden is met de Nederlandse sport met het vaderlandse voetbal voorop. Miljoenen mensen genoten van zijn verslagen en zijn lyrische uitspraken zijn bijkans nationaal erfgoed geworden. Jack van Gelder is een grootheid en denkt nog lang niet aan stoppen. En eenieder die ooit van zijn kunde en commentaar genoot, zal heel blij zijn met die gedachte. Life After Football ging in gesprek met ‘Mr. Langs de Lijn’.

Photography Jeffrey Pankow  /  Creative direction & styling Lynn van den Top 

Paul Jeursen sprak met Jack van Gelder in The Dylan Amsterdam. Een prestigieuze locatie aan de Keizersgracht in de 9 straatjes. Een plek die past bij de statuur van de publiekslieveling. Mocht je in de buurt zijn, ga dan zeker even langs bar-brasserie OCCO waar ze gespecialiseerd zijn in het creëren van creatieve en seizoensgebonden craft-cocktails. OCCO is vernoemd naar een van de regentenfamilies welke het gebouw (van 1773 tot 1997) gebruikten nadat het theater wat hier stond afbrandde. Kortom, een experience an sich. Jack vertelde ronduit over onder andere de sportjournalistiek, het becommentariëren van wedstrijden en prachtige anekdotes uit het werkveld.

Hoe was uw jeugd in Amsterdam?

Jack van Gelder: ‘Ik ben opgegroeid vlakbij het Olympisch Stadion in Amsterdam. Op drie hoog hoorden wij vaak het geluid vanuit het stadion en ’s avonds zag ik de lampen branden. Dat was magisch en schitterend. Verder was mijn jeugd heel fijn, het was nog echt een “zwart-wit-tijdperk”, om het zo te stellen. We voetbalden voor en na school op straat en in die straat stonden denk ik hoogstens twee auto’s.’

Kunt u ons vertellen hoe u in 1972 bij de TROS terechtkwam?

‘Ik voetbalde al bij AFC vanaf m’n tiende en via-via leerde je zo natuurlijk veel mensen kennen. Zoals ook Bob Spaak van Sport in Beeld, mijn vader kende hem. Toen ik van school kwam van, heb ik eens een bandje ingesproken en dat werd toentertijd opgepikt door Gerard Trebert. Hij hoorde het bandje en wist van mijn ambities om in de sportjournalistiek te willen werken. Gerard was wel geïnteresseerd en toen heb ik een stemtest gedaan. En zo werd ik de jongste bediende bij TROS Sport en kwam ik ook in aanraking met televisie en radio.’

Wat vindt u het leukste aan de sportjournalistiek?

‘Ik hou ervan om met mensen om te gaan en ik hou van sport. En mijn werk is een perfecte combinatie van die twee. Plus: ik hou ook van reizen en ook dat is een groot onderdeel van mijn werk. Dankzij mijn werkzaamheden bij de NOS heb ik de hele wereld gezien. Lange relaties aangaan, zoals met werkgevers en omroepen, is ook echt iets voor mij. En ook privé trouwens: volgend jaar ben ik vijftig jaar getrouwd met mijn vrouw. Dat is vooral ook heel knap van haar, haha!’

Wie zijn uw voorbeelden?

‘Nou toentertijd was Theo Koomen natuurlijk een fenomeen. Ik heb het geluk gehad dat ik toen veel met hem heb mogen samenwerken. Dat was geweldig. Als commentator of verslaggever ben je natuurlijk de boodschapper van – hopelijk – goed nieuws. Je verslaat de verrichtingen van sporters en loopt zo nu en dan mee met de euforie. Maar je moet wel de situatie gecreëerd hebben dat je het mág verslaan en erbij mág zijn.’

Wat zijn de grootste verschillen in de sportjournalistiek toen u begon en nu?

‘Toen ik begon en eigenlijk tot 1994 was er een klein groepje sportjournalisten dat bij de clubs en nationale teams kwam. Wij waren min of meer een exclusief clubje. En zeker de NOS had een monopoliepositie op tv en radio. Later kwamen daar de commerciëlen ter tonele en de traditionele kliek had toen wel zoiets van: wat is dit nu weer? Maar die situatie van één rechthebbende kon ook niet blijven voortbestaan.’

Vindt u het jammer dat er een hoop is veranderd in het landschap van de media en sportjournalistiek?

‘Nee hoor, ik was er heel blij mee want ik heb er een heleboel goede collega’s bij gekregen en we versterken elkaar. Maar het zijn wel andere tijden. Vroeger ging je met het kleine clubje journalisten naar de spelershomes bij voetbalclubs. Er was veel vertrouwen tussen journalisten en spelers, coaches en bestuurders. Alles werd besproken. Op een gegeven moment werd het lastiger en waren bezoekjes aan spelershomes uit den boze. Maar het close gevoel had ik altijd wel met mijn netwerk.

Ik kan ook zeggen dat ik het vertrouwen nooit heb beschaamd. Ik ben altijd een stayer geweest, geen sprinter. Liever een goede relatie opbouwen en behouden in plaats van een snelle scoop scoren en een zorgvuldig opgebouwde relatie verpesten. EURO 1988 is overigens wel mijn doorbraak geweest. Ik trok ook wel erg veel naar spelers toe en met hen op, zonder dat het klef werd. Maar het landschap nu is wel totaal anders ja. Met smartphones kun je tegenwoordig alles doen. Van privacy is totaal geen sprake meer. En in mijn tijd was radio het snelste medium. Nu gaat alles via een telefoon.’

Verder lezen? Het gehele interview met levende legende Jack van Gelder is te lezen in ons hardcopy magazine? Ga naar de webshop van Life After Football en ontvang het tijdschrift nu thuis!