SCHRIJF JE NU IN OP ONZE NIEUWSBRIEF

Wil je op de hoogte blijven van het laatste nieuws op het gebied van voetbalcultuur, fashion en lifestyle?

SCHRIJF JE NU IN!
Menu

De Marokkaanse droom die werkelijkheid werd

Sofyan Amrabat heeft het afgelopen wereldkampioenschap met zijn land Marokko de hele wereld in extase gebracht. Na overwinningen tegen Spanje en Portugal kwamen “de Leeuwen van de Atlas” – als eerste Afrikaanse team ooit – in de halve finale van een WK. Vanavond speelt het Marokkaans elftal alweer de volgende wedstrijd tegen Brazilië. Een goed moment om samen met een van de smaakmakers van Marokko terug te kijken op het schitterende WK.

Amrabat was een van de smaakmakers van het WK

Geschreven door: Milan Verleg

Afgelopen wereldkampioenschap heb je met Marokko misschien wel de hele wereld in extase gebracht. Hoe heb je dit ervaren?

Sofyan Amrabat: ‘Het is het mooiste wat er is. Er waren zoveel mensen trots en mensen huilden van blijdschap. Het was wel moeilijk om het echt goed mee te krijgen. Ik zat in een hotel en was afgezonderd van alles en iedereen. Voor mij gold alleen maar herstellen, trainen, eten, slapen en behandelen. Alles om klaar te zijn voor de volgende wedstrijd. Je ervaart daardoor niet alles zoals je zou willen, maar op de wedstrijddagen is dat anders. Als je dan naar de tribune keek, zag je zo’n blijdschap bij de fans. Ik krijg er gewoon weer kippenvel van. Het leken net thuiswedstrijden met alle Marokkanen die er waren. Zij geven je zo’n enorme boost. Je blijft maar gaan, je blijft maar rennen. Het is echt onbeschrijflijk.’

Was er een doel dat jullie voorafgaand aan het toernooi naar elkaar hadden uitgesproken?

‘We gaan als Marokko zijnde niet zeggen dat we wereldkampioen worden. Je mag alleen altijd dromen en dit was voor ons echt een droom. Wij gingen ernaartoe met de intentie: we gaan het maximale geven en dan kijken we wel hoe ver we komen. Uiteindelijk kwam dat groepsgevoel en stonden de supporters achter de ploeg. Dan heb ik het niet alleen over de Marokkanen, maar bijna de hele wereld. We hadden die gunfactor. Dat was een reden waarom het zo’n mooi toernooi werd. Ik baal alleen nog steeds van de afloop. Je mag dat eigenlijk niet zeggen, maar ik ben toch een topsporter, een winnaar. Ik had zo graag die finale willen spelen en willen winnen. We speelden tegen Frankrijk, op dat moment de regerend wereldkampioen, en we waren echt niet minder dan zij.’

Speelde de teamspirit hierin een grote rol?

‘Ja! We speelden misschien niet het beste voetbal van het WK, maar als je zag hoe wij tekeergingen, terugkwamen en omschakelden. We wisten gewoon dat we zo sterk waren als team. Iedereen konden we verslaan en iedereen ging het tegen ons moeilijk krijgen. Als je gelooft, droomt en er keihard voor werkt, kan je alles bereiken. Niemand had dit van ons verwacht.’

Sofyan in het centrum van Florence
Sofyan was een van de smaakmakers van het WK
Sofyan kan lach niet inhouden tijdens shoot

Was het lastig om de troostfinale nog te moeten spelen?

‘Het is altijd leuk om een wedstrijd te mogen spelen en een WK-wedstrijd is al helemaal speciaal. Alleen de echte finale, die een dag later is, daar gaat het om. Het is dan toch minder leuk om de troostfinale te moeten spelen, maar aan de andere kant heb je wel de kans om derde te worden. Dat is voor ons helaas niet gelukt, maar ik kan wel met trots zeggen dat Marokko bij de vier beste landen van de wereld zat.’

Op televisie zag ik een heel mooi, intiem moment tussen jou en je broer. Hoe omschrijf jij die band tussen jullie?

‘Die is fantastisch! Ik ben goed met al mijn broers, maar met Nordin (Nordin Amrabat red.) helemaal. Wij zijn gewoon allebei zo gek op voetbal. Het is dan extra speciaal als hij samen met mijn ouders op de tribune zit. Vooral omdat hij door verrichtingen bij zijn eigen club eigenlijk niet kon komen. We hadden het geluk dat zijn trainer hem een paar dagen vrij gaf. Na de wedstrijd tegen Spanje zag ik mijn ouders en broer heel emotioneel. Je breekt dan gewoon als je je moeder ziet huilen. Ze was zo trots, zo blij. En zij hebben ook gebeden dat ik ondanks mijn blessure toch kon spelen. Het is dan ongelooflijk als dat lukt en je met penalty’s wint.’

Deze prominente rol van de moeders zagen we ook op tv. Ze kwamen als eerste op het veld, werden omhelsd en gekust. Kun je deze bijzondere moeder-zoon band uitleggen?

‘Zo’n band is een voorbeeld voor iedereen. Niemand heeft de liefde zoals een moeder die heeft voor haar kind. Je krijgt gewoon een bepaald gevoel. Ze is het belangrijkste in je leven en ze verdient het dan ook om meegenomen te worden in de feestvreugde na de wedstrijd.’

De moeders werden ook nog beloond door mee te mogen naar de koning. Iets wat voor veel Marokkanen onbereikbaar is. Hoe keek jij hiernaar?

‘Ze verdienen het gewoon. Je vader is natuurlijk superbelangrijk, maar je hebt toch alles te danken aan je moeder. Het was dan ook echt schitterend om samen met mijn moeder daarheen te mogen.’