SCHRIJF JE NU IN OP ONZE NIEUWSBRIEF

Wil je op de hoogte blijven van het laatste nieuws op het gebied van voetbalcultuur, fashion en lifestyle?

SCHRIJF JE NU IN!
Menu

‘Mijn allergrootste droom is om ooit in de voetsporen van mijn vader in het Nederlands elftal te treden’

Sydney van Hooijdonk scoorde er dit jaar goed op los in de Eredivisie en begint steeds meer te lijken op ex-profvoetballer, voetbalanalist en papa Pierre (53). Wij spraken met de twee in een openhartig interview over hun bijzondere connectie en toekomst. Wil Sydney namelijk hetzelfde pad als zijn vader bewandelen?

Pierre en Sydney over hun band als vader en zoon

Geschreven door: Anne Greaves

Papa, ik lijk steeds meer op jou

Het heeft even geduurd voordat de kwaliteiten van Sydney door het voetbalpubliek op waarde werden geschat. En dat is voor vader Pierre geen onbekend terrein. ‘Ik was in de jeugd ook niet de allerbeste, maar ik heb toen heel veel geïnvesteerd door extra te trainen. Toen Sydney met een strak gezicht zei dat hij profvoetballer wilde worden, dacht ik prima jongen, maar dan moet je wel hard gaan werken.’ Hoewel zijn vader onophoudelijk begon over breder en fitter worden in de gym, was Sydney pas in de sportschool te vinden toen een teamgenoot hem meevroeg. Pubers blijven pubers.

‘Als ik een natuurtalent op de wereld zou hebben gezet, dan zou mijn rol ook anders zijn geweest. Juist omdat we zoveel gelijkenissen hebben, wilde ik hem de nodige handvatten bieden’, verklaart Pierre. De voetbalanalist legt uit dat achterlopen niets negatiefs is. ‘Je kan beter achterlopen en iemand voor je hebben om in te halen, dan voorop lopen en denken dat dat voldoende is. Daarachter wordt harder getraind.’ Kortom: hard work beats talent, when talent doesn’t work hard.

Het voetballetje begon langzaam maar zeker te rollen. Sydney slaagde voor zijn eindexamen op de havo, hij werd fysiek sterker en zowel zijn karakter als zijn spel ontwikkelde zich zichtbaar. De spits begon zich te laten gelden bij NAC Breda en Pierre vertelt hoe Sydney vanaf deze periode meer op zijn vader begon te lijken. ‘Zodra je stappen begint te zetten, groeit je zelfbewustzijn en verantwoordelijkheidsgevoel.’ Sydney vult zijn vader aan: ‘Ik denk inderdaad dat door dingen mee te maken, zowel op en naast het voetbalveld, je karakter wordt gevormd. Als ik mezelf nu vergelijk met papa op mijn leeftijd ben ik misschien nog iets zachter, maar dat zegt niks over hoe ik straks ga zijn.’

Volgens het duo is er in het voetbal veel veranderd ten opzichte van 20 jaar geleden. Pierre stelt dat het spel minder gemeen is geworden, onder andere onder het onverbiddelijke toeziend oog van de VAR, maar dat het voor een centrumspits tegenwoordig moeilijker is. ‘Je krijgt minder munitie, omdat de links- en rechtsbuiten een andere rol hebben gekregen, maar je moet nog steeds dezelfde cijfers overleggen.’ Sydney stemt in: ‘Je wordt in de media soms flink beoordeeld.’ Het overleggen van die cijfers lijkt voor de spits van Heerenveen overigens geen probleem te zijn. Waar Pierre in 2002 topscorer werd van de Eredivisie, was het jonge doelpuntenkanon meer dan 20 jaar later nog tot de laatste speelronde in de race om die titel in de wacht te slepen.

Pierre en Syndey in fotoshoot Life After Football
Vader en zoon genieten tussen de shoot

Van doelen naar dromen

Op de vraag of Sydney ook trots is op zichzelf antwoordt hij iets minder stellig. ‘Ik vind het soms echt wel mooi waar ik nu ben, zeker omdat ik een paar jaar geleden nog nergens was, maar zodra ik iets behaal, wil ik weer een volgende stap zetten.’ Waar oh waar hebben we dat nu eerder gehoord? Pierre, jouw beurt. ‘Bij een supertalent, neem kleine Messi, wist iedereen wel welke richting het op zou gaan. Dat was zowel bij mij als bij Sydney niet het geval. Ik vind het prachtig dat hij het doet op dezelfde manier als ik deed, door hard te werken ondanks de mensen die aan ons twijfelen. Zonder toptalenten tekort te doen, denk ik dat het verhaal zoals wij het hebben gedaan en doen veel mooier is om in terug te bladeren.’

Hoe het verhaal van Sydney zich verder zal ontvouwen, moet de toekomst leren. De jonge Van Hooijdonk bekijkt het stap voor stap, zolang hij die stappen naar zijn doelen maar blijft zetten. ‘Mijn allergrootste droom is natuurlijk om ooit in de voetsporen van mijn vader in het Nederlands elftal te treden.’ Pierre sluit af: ‘Dat is het verschil tussen doelen en dromen’. Na dit gesprek kunnen wij maar één conclusie trekken: zo vader, zo zoon.