De 11: topspelers die nooit op een eindronde speelden

Doelman: Bernd Leno

Laten we De 11 beginnen met een ongelooflijke pechvogel. Bernd Leno heeft zijn belofte als groot talent inmiddels waargemaakt en keept momenteel voor Arsenal. Toch heeft de 28-jarige Duitser nog geen eindronde meegemaakt. Hij heeft simpelweg de pech dat hij wereldkeepers als Manuel Neuer en Marc-André Ter Stegen voor zich heeft in de pikorde.

Centrale verdediger: Sami Hyypiä

Sami Hyypiä speelde maar liefst 318 wedstrijden voor Liverpool en 105 interlands voor Finland. Toch was de voormalig Willem II-er nooit actief op een eindronde. Finland wist namelijk nog nooit door het kwalificatietoernooi te komen. Hyypiä zwaaide in 2012 af na een 1-2 nederlaag in het WK-kwalificatieduel tegen Hongarije. 2020 zou een fantastische sportzomer worden voor de Finnen, want zij wisten zich voor het eerst te kwalificeren voor het EK, jammer dat Sami dit niet meer als actief speler kan meemaken.

Centrale verdediger: Barry Hulshoff

De inmiddels al overleden verdediger van “het Gouden Ajax” was in 1974 zeker van een plaatsje in de selectie voor het WK. Het noodlot sloeg kort voor het WK toe voor de enige Nederlander in De 11. Hulshoff moest vanwege een blessure afhaken. De 27-jarige Deventenaar werd destijds gezien als de missing link op het WK. Als centrale verdediger kwam Hulshoff in 14 interlands tot een opmerkelijk hoog aantal van 6 doelpunten.

Linkermiddenvelder: Ryan Giggs

The Welsh Wizard is een echt Manchester United-icoon. Hij speelde tussen 1990 en 2014 maar liefst 672 wedstrijden voor The Red Devils. Je zou bij zo’n wereldtopper ook een internationale prijs verwachten met zijn land, maar Giggs had – net als Litmanen – ook de pech dat hij minder goede teamgenoten bij zijn land had. Vandaar zijn plek in deze De 11. Met Wales wist hij zich namelijk nooit te plaatsen voor een eindronde. Dit zorgt ervoor dat Ryan Giggs alleen vriendschappelijke- en kwalificatiewedstrijden speelde voor Wales. Vandaar dat hij ook niet verder kwam dan 64 interlands.

Aanvallende middenvelder: Pierre-Emerick Aubameyang

Auba werd uitgenodigd om te spelen voor Italië O19, speelde een jeugdinterland voor Frankrijk O21 en was zelfs speelgerechtigd voor het Spaanse nationale elftal. Toch koos de geboren Fransman om voor Gabon uit te komen. Hij is nu al met 25 doelpunten in 63 wedstrijden topscorer aller tijden voor het nationale elftal. Ook is hij aanvoerder van zijn land. Het doel voor Auba is om ooit met zijn land te schitteren op een WK. Net zoals Adebayor ooit deed voor zijn land Togo op het WK 2006. Tot op heden heeft Gabon zich echter nog nooit weten te plaatsen.

Rechtsbuiten: Ian Rush

Net zoals Ryan Giggs kwam ook Rush uit voor het nationale elftal van Wales. Ook in zijn periode wisten de Welshmen zich niet te plaatsen voor de EK of WK. Rush maakte vooral furore bij Liverpool en dit leidde tot een avontuur in Italië bij Juventus. In zijn eerste seizoen werd Rush direct uitgeleend aan Liverpool en uiteindelijk speelde hij één seizoen voor De Oude Dame. Uiteindelijk wist Ian 73 interlands achter zijn naam te zetten en is hiermee na Gareth Bale de speler met de meeste interlands voor Wales.

Spits: George Weah

De 53-jarige Weah is inmiddels president van zijn geboorteland Liberia, maar als voetballiefhebbers kennen we hem toch als internationale topspits. Als klein voetballand wist Liberia, ondanks de aanwezigheid van Weah, weinig potten te breken. Naast zijn inspanningen in het veld, financierde hij de nationale ploeg ook voor een groot deel helemaal zelf. Dit alles met het ultieme doel: het WK halen. In 2002 kwam Liberië slechts 1 punt tekort in de kwalificatiereeks. Niet veel later sloot George zijn loopbaan af zonder een optreden op een eindronde. Hij blijft een legende en dé geschikte spits voor deze versie van De 11.

Spits: Alfredo Di Stéfano

Weinig van onze De 11 lezers zullen Alfredo Di Stéfano hebben zien voetballen, maar de geboren Argentijn is een van de beste spitsen aller tijden. Opvallend is dat Alfredo voor drie verschillende landen uitkwam. Hij debuteerde in 1947 voor Argentinië en in 1950 werden zij gedwongen zichzelf terug te trekken uit de kwalificatie voor het WK. Hij gokte op een nieuwe kans op het WK 1954, maar door omdat hij twee jaar voor het Colombiaanse elftal speelde, mocht hij niet meer voor Argentinië uitkomen.

In 1956 verwierf Alfredo het Spaanse staatsburgerschap en dit zorgde ervoor dat hij mocht uitkomen voor het Spaanse nationale team. Spanje was favoriet om zich te kwalificeren voor het WK 1958, maar zij sloegen de plank volledig mis. Schotland en Zwitserland wisten zich wel te kwalificeren en Spanje viste – als derde in de groep – achter het net. Vier jaar later raakte Di Stéfano net voor aanvang van WK 1962 geblesseerd en kon dus niet in actie komen in de groepsfase. Hij reisde toch mee om misschien in de knock-out fase in actie te komen, maar zover kwam het niet voor de Spanjaarden.

Linksbuiten: George Best

We sluiten De 11 af met “de vijfde Beatle”, oftewel George Best. Johan Cruijff zei ooit over Best:”Wat hij had was uniek, je kunt het niet coachen”. Noord-Ierland kwalificeerde zich voor het WK 1982 en bondscoach Billy Bingham overwoog om Best mee te nemen. Best, destijds 35 jaar, had vijf jaar daarvoor al zijn laatste interland gespeeld. Zijn voetbalvaardigheden waren door de jaren heen ook minder geworden en hij was in aanraking gekomen met drank, wat zijn carrière geen goed deed. Bondscoach Bingham besloot hem niet mee te nemen en hierdoor zag Best zijn enige kans om aan een eindronde deel te nemen vervliegen.

Meer lezen van onze rubriek ”De 11”? Check hier de voetballers met de meest bizarre tatoeages!

Ook hardcopy verhalen lezen? Check ISSUE 75 met daarin interviews met onze Fashion Player-genomineerden Anwar El Ghazi, Tijjani Reijnders, Danilo Pereira, Thom Haye en Fashion Player 2022 Devyne Rensch