De 11 Oranje-internationals die nooit verloren

Volgende zomer is het zover, het EK 2020. We kijken nu al uit naar de stijgende Oranjekoorts de komende 9 maanden. Hopelijk kunnen we wereldwijd eerst het coronavirus overwinnen. Over winnen gesproken: deze week in “De 11″: Oranje-internationals die nooit een wedstrijd verloren voor ons land.

Doelman: Ronald Waterreus

Waterreus had de pech dat hij wereldkeeper Edwin van de Sar voor zich had in de pikorde. Dit zorgde er mede voor dat de Nummer 23 niet verder kwam dan zeven wedstrijden voor Oranje. In deze zeven wedstrijden sloot hij er zes winnend af en één duel eindigde in een gelijkspel. Met Waterreus onder de lat werden niet de minste landen verslagen. Zo won hij onder meer van Spanje, Engeland en Argentinië. Een wedstrijd tegen Tsjechië eindigde in een gelijkspel . Van die zeven wedstrijden waren er twee voor de EK-kwalificatie en de overige vijf waren vriendschappelijke wedstrijden. Meer dan verdiend dus, deze plek onder de lat in De 11.

Rechtsback: Fernando Ricksen

Alle lezers van De 11 kennen het verdrietige verhaal achter Fernando Ricksen. Als voetballer werd hij geliefd om zijn tomeloze inzet en spijkerharde ingrepen. Zijn spel bij Glasgow Rangers viel op bij bondscoach Dick Advocaat en dit leverde hem een mooi aantal van 12 wedstrijden in Oranje op. In deze wedstrijden won hij negen keer en speelde hij drie keer gelijk. Ricksen speelde vijf wedstrijden samen met Waterreus en won dus ook van Spanje en Argentinië. Ook won de geboren Limburger op bezoek bij de Duitsers met 1-3. In 2013 zette Ricksen een punt achter zijn carrière en speelde nog korte tijd bij de amateurs van RKSV Minor.

Centrale verdediger: Barry Opdam

Ruim 10 jaar lang was Barry Opdam een vaste kracht in het team van AZ en hij zit in onze De 11. Op 32-jarige leeftijd koos Barry alsnog voor een avontuur in het buitenland en wel bij Red Bull Salzburg. In zijn periode bij AZ werd hij gezien als een betrouwbare verdediger zonder rare fratsen. Dit leidde de ploeg in die periode onder andere tot de halve finale van de toenmalige UEFA Cup en twee jaar later nog eens tot de kwartfinale. Net als Van Gobbel speelde Opdam ook in totaal acht interlands, alle terwijl in dienst van AZ. Hoogtepunt uit zijn interlandcarrière was zijn doelpunt in de 2-0 gewonnen WK-kwalificatiewedstrijd in 2005 tegen Tsjechië. Marco van Basten durfde de gok aan om de 29-jarige Opdam te laten debuteren. Ook Theo Lucius en Robin van Persie debuteerden tegen Roemenië in dezelfde WK-kwalificatiewedstrijd als Barry Opdam. 

Centrale verdediger: Ulrich van Gobbel

Ulrich van Gobbel werd ook wel liefkozend De Tank genoemd. Alhoewel de verdediger ‘maar’ 1,82 meter lang was, was hij toch een imposante verschijning. Van Gobbel kende twee succesvolle periodes bij Feyenoord. Zijn eerste periode leverde hem een interlandcarrière op en een plek in De 11. Hij speelde in totaal acht interlands en wist er hiervan zes te winnen. De andere twee wedstrijden liepen allebei uit op een gelijkspel. Opvallende feitjes zijn dat deze gelijke spelen zijn allereerste en allerlaatste interland waren. Daarnaast was in beide interlands Noorwegen de tegenstander. Hoogtepunt van Van Gobbel was zijn groepsfasewedstrijd op het WK van 1994. Deze werd met 2-1 gewonnen van Saoedi-Arabië en hier liep de geboren Surinamer ook zijn enige gele kaart op gedurende zijn interlandcarrière. 

Linksback: Tim de Cler

Tim de Cler speelde 17 wedstrijden en wist hierin niet te verliezen! Als jeugdspeler van Ajax stroomde hij door naar het eerste elftal. Hier speelde hij vijf jaar lang en vertrok daarna naar AZ. Bij AZ viel De Cler op bij bondscoach Marco van Basten. In dienst van AZ speelde hij 10 interlands en wist er hier acht van te winnen, de andere twee eindigden in een gelijkspel. Naast vriendschappelijke en WK- en EK-kwalificatiewedstrijden speelde hij ook een wedstrijd op een eindtoernooi. In 2006 mocht De Cler starten in de derde groepswedstrijd van het WK 2006 tegen Argentinië. In deze wedstrijd was hij de directe tegenstander van wonderkind Lionel Messi. Na zijn periode bij AZ stond De Cler in de belangstelling van PSV. Feyenoord was echter daadkrachtiger en sloeg snel toe. Ook in dienst van Feyenoord bleef De Cler actief voor het Nederlands Elftal en maakte nog een eindronde mee. Tijdens het EK 2008 stuurde Van Basten in de derde wedstrijd een B-elftal de wei in, nadat zij al verzekerd waren van de volgende ronde. Uiteindelijk speelde De Cler maar drie keer gelijk en won de overige 14 wedstrijden.

Centrale middenvelder: Marco van Ginkel

Het zit Van Ginkel allemaal niet mee. Hij was een van Nederlands grootste talenten en beproefde op jonge leeftijd zijn geluk in Engeland. Na vier jaar in het eerste van Vitesse verkaste Van Ginkel naar Chelsea. Tot op de dag van vandaag staat hij onder contract van Chelsea, maar hij heeft al meerdere uitstapjes gehad. Zijn carrière wordt echter overschaduwd door blessures en dan vooral aan zijn knie. In zijn tijd bij PSV draaide het allemaal eindelijk wel en speelde hij een goed seizoen en wist ook veel te scoren. Dit leverde hem meerdere interlands op waarin hij vaak als invaller mocht opdraven. Zijn debuut maakte hij vier jaar eerder in de vriendschappelijke wedstrijd tegen Duitsland. Ook Kenneth Vermeer maakte in deze wedstrijd zijn debuut. Met vijf overwinningen en drie gelijke spelen mag Marco van Ginkel zich wel ongeslagen Oranje-international en lid van De 11 noemen. Hij is ‘pas’ 27, maar heeft al een heel voetballeven achter hem. Wij hopen dat Van Ginkel ooit nog ergens zijn belofte volledig waar kan maken en weer in beeld komt bij Oranje. In juli 2018 werd Van Ginkel geopereerd aan zijn rechterknie en nog altijd zit hij in zijn herstelproces. Binnenkort hoopt hij zijn rentree bij de beloften van Chelsea te maken. 

Centrale middenvelder: Hedwiges Maduro

 De grootste winnaar van De 11. Hedwiges Maduro speelde liefst 18 wedstrijden in het Nederlands elftal, zonder er ook maar één te verliezen. In 2005 debuteerde de toen 19-jarige Maduro in het Nederlands elftal terwijl hij nog maar vijf wedstrijden in het eerste van Ajax had gespeeld. Uiteindelijk speelde Maduro 12 wedstrijden voor Oranje in zijn tijd bij Ajax. Veel wedstrijden hiervan waren kwalificatiewedstrijden voor het WK van 2006. Hoewel hij in de kwalificatiewedstrijden veelvuldig speelde, mocht hij op het WK – net als Tim de Cler – alleen meedoen in het B-elftal in de laatste groepswedstrijd. In het voorjaar van 2008 vertrok Maduro naar Valencia en was hier van plan zich weer in de picture te spelen van Oranje. Dat lukte gedeeltelijk, want Maduro kwam nog tot zes interlands. Helaas werd hij niet meer opgenomen in de selectie voor een eindronde. Al met al heeft Maduro een indrukwekkende statistiek neergezet.

Aanvallende middenvelder: Jonathan de Guzmán

Jonathan komt uit een buitenwijk van Toronto genaamd Scarborough. Net als broer Julian vertrok Jonathan op jonge leeftijd naar Canada om carrière te maken. Feyenoord pikte hem op en debuteerde op 18-jarige leeftijd voor de hoofdmacht van de Rotterdammers. Hij imponeerde in de Kuip, maar wilde na vijf jaar richting de Spaanse Primera División. Hier verbleef hij maar twee jaar en kwam toen in de belangstelling van Premier League-club Swansea City. In deze periode kwam hij nadrukkelijk in beeld bij Oranje en deed mee in vriendschappelijke en WK-kwalificatiewedstrijden. Louis van Gaal zag veel potentie in De Guzmán en zo maakte hij deel uit van de definitieve selectie voor het WK van 2014. De Guzman kon op een basisplaats rekenen in de eerste twee groepswedstrijden, maar raakte zijn plaats kwijt aan Wijnaldum. In de troostfinale tegen Brazilië mocht De Guzmán weer starten. Zijn laatste wedstrijd voor Oranje was een vriendschappelijke interland tegen Spanje. Uiteindelijk won hij negen van zijn veertien interlands en speelde er dus vijf gelijk. Dat levert hem een plek in De 11 op.

Rechtsbuiten: Ruben Schaken

Misschien een vreemde eend in de bijt, maar Ruben Schaken was een echte laatbloeier. Op zijn 28ste kwam hij pas bij een Nederlandse topclub terecht, nadat hij in de jaren daarvoor voor respectievelijk SC Cambuur, BV Veendam en VVV-Venlo speelde. In dienst van Feyenoord blonk Schaken uit en werd hij geselecteerd door bondscoach Louis van Gaal. Hij wist bij zijn debuutwedstrijd tegen Andorra direct te scoren en dwong daarmee een vast plekje in de selectie af. Ook in 2013 bleef Schaken populair bij Van Gaal en zo mocht hij meedoen in vriendschappelijke wedstrijden en WK-kwalificatiewedstrijden tegen Andorra en Estland. Ruben Schaken verdween na zijn Feyenoord-periode in de vergetelheid en hoefde niet meer op een uitnodiging te rekenen. Maar hij staat wel in De 11. Hij had hevige concurrentie op de flanken van onder andere Arjen Robben en Dirk Kuyt. 

Spits: Willy Brokamp

Voor sommige van jullie klinkt de naam Brokamp niet heel bekend in de oren, maar voor velen was hij ook juist een begrip. De Witte stond bekend om zijn rebelse gedrag en in zijn periode bij Ajax (1974-1976) deden de Amsterdammers er alles aan om Brokamp weg te houden van het uitgaansleven. Zo regelde de club een huis ver weg van de discotheken, maar de Limburger regelde stiekem een appartement dichtbij het Leidseplein en dook alsnog vaak het nachtleven in. Deze laconieke houding en gebrek aan discipline kosten hem ook de definitieve selectie van het WK 1974. De Blonde Pijl deed wel mee aan vijf van de zes kwalificatiewedstrijden. In totaal kwam Brokamp tot zes caps, waarin hij ook zes keer scoorde. Bij zijn debuut scoorde hij het winnende doelpunt in de met 1-0 gewonnen vriendschappelijke wedstrijd tegen Israël. 

Linksbuiten: Victor Sikora

Tot zes interlands voor Oranje kwam de pijlsnelle buitenspeler. Na een goede periode in de Eerste Divisie bij Go Ahead Eagles pikte Vitesse de Deventenaar op en hij bewees direct zijn waarde. In zijn tweede seizoen bij de Arnhemmers was hij belangrijk met zijn doelpunten en assists en dit leverde hem een uitnodiging op voor de vriendschappelijke wedstrijd tegen Turkije. Na 66 minuten mocht hij – een ander jeugdproduct van Go Ahead Eagles – Marc Overmars vervangen. De maanden daarna mocht Sikora zelfs mee met twee WK-kwalificatiewedstrijden tegen respectievelijk Andorra en Cyprus. Sikora kon helaas nooit tot een optreden van 90 minuten komen. In vijf wedstrijden kwam hij als invaller in het veld, maar tegen Andorra mocht hij starten vanaf het begin. Al met al heeft ook Sikora gewoon nog nooit een interland verloren!

De nieuwe Life After Football is uit! Koop jouw issue hier!

Op de hoogte blijven van al het nieuws rondom voetbal, fashion en lifestyle? Volg dan onze Facebook en Instagram.